Het einde van wat een geweldige trip bleek te zijn, is aangebroken. De laatste Endoxan wordt momenteel toegediend. Na veel moeite en talloze pogingen vonden ze eindelijk een ader voor het infuus, en tot slot een ader die net genoeg bloed gaf om een buisje te vullen. Ik ben dan ook niet de makkelijkste om te prikken. Bij de laatste poging sloot ik mijn ogen, kruiste mijn vingers en hoopte op het beste, én halleluja, het was raak. Oké, de prikervaring was niet bepaald aangenaam, maar nu de Endoxan inloopt, ben ik de prikjes al bijna vergeten.
Wat me het meest zal bijblijven van het hele Endoxan-avontuur, is de variatie aan kamergenoten die ik heb gehad. Sommige maakten de tijd draaglijker, omdat we goed konden babbelen – al duurde het bij één persoon tot vlak voor mijn vertrek voordat het echt klikte. Eén keer lag ik alleen, maar deze keer dacht ik ook dat het goed zou klikken met mijn kamergenoot. Niets was echter minder waar. Ze ergerde zich mateloos aan de manier waarop mijn medicatie werd toegediend en hoezeer dit haar rust zou verstoren. Zonder schroom vroeg ze me dan ook hoe vaak ik nog langs haar zou moeten passeren om het toilet te gebruiken. Ik besloot daarom wat meer afstand te nemen en me stil te houden met mijn gsm.
Ik was dan ook ontzettend blij dat ik mocht vertrekken en mijn Endoxan-verhaal mag afsluiten met een positieve noot – én voer voor een nieuw verhaal, want ik start binnenkort met Mavenclad in het dagziekenhuis.
#levenmetbeperking #inspirerend #moed #empowerment
Reactie plaatsen
Reacties